Summer Lovers

Summer has lost its nostalgic grip. It's 2015 or so they say. Reality chaotic as ever, people are too worried craving for reassurance to reach out for someone else's hand. The object and the subject, a constant exchange, neurotic, as meaningless as meaningless can be. Words uttered and condemned to eternal silence afterwards. The sun more devastating than therapeutic and sudden surges of rain. Sunburns inside and out, raindrops inside and out...A body corrupted, a soul always escaping...Is escapism an art? Is worry a way of life? And the meditative state of mind, imperative. Rudeness as a trophy, as arrogance, the cold choice against the dionysian spirit, isolation versus a sincere approach.
   Summer lovers meet in chat rooms online and no longer go skinny dipping under the moonlight. The communication is shallow, there's no demand for any depth and money makes the world go round...Money for this and money for that, mostly for nothing. The awkwardness of finding yourself feeling stronger than the madness around you, the vulnerability of spirituality almost triumphant. And then the mountains and the sea, the flowers, the coolness of the breeze, the saltiness of my own feelings making me feel more alive than ever...The images of this post work as a counterbalance to the words. The living constrast, the fiery sight of existence...

 

Το καλοκαίρι έχει χάσει την νοσταλγική του αρπάγη. Είναι το έτος 2015 ή έτσι τουλάχιστον ισχυρίζονται. Η πραγματικότητα χαοτική όπως πάντα, οι άνθρωποι πολύ ανήσυχοι λαχταρώντας την επιβεβαίωση για να απλώσουν να πιάσουν το χέρι κάποιου άλλου, για να απευθυνθούν. Το αντικείμενο και το υποκείμενο, μια διαρκής ανταλλαγή, νευρωτική, τόσο ανούσια όσο το ανούσιο μπορεί ποτέ να είναι. Λόγια που έχουν εκστομιστεί και καταδικαστεί σε αιώνια σιωπή αμέσως μετά. Ο ήλιος περισσότερο ανελέητος παρά θεραπευτικός και ξαφνικά κύματα βροχής. Ηλιακά εγκαύματα εσωτερικά και εξωτερικά, σταγόνες βροχής μέσα και έξω...Ένα σώμα διεφθαρμένο, μια ψυχή πάντα σε απόδραση...Είναι η απόδραση τέχνη; Είναι η ανησυχία τρόπος ζωής; Και ο διαλογιστικός τρόπος σκέψης, αναγκαίος. Η αγένεια σαν τρόπαιο, σαν αλαζονεία, η ψυχρή επιλογή ενάντια στο διονυσιακό πνεύμα, η απομόνωση σε αντιδιαστολή με την ειλικρινή προσέγγιση.
   Οι εραστές του καλοκαιριού συναντώνται σε chat rooms διαδικτυακά και δεν πηγαίνουν πλέον για κολύμπι γυμνοί στο φεγγαρόφως. Η επικοινωνία είναι ρηχή, δεν υπάρχει καμιά απαίτηση για κάποιο βάθος και τα λεφτά κάνουν τον κόσμο να γυρίζει...Λεφτά για αυτό και λεφτά για το άλλο, κυρίως για το τίποτα. Η αμηχανία του να βρίσκεις τον εαυτό σου να νιώθει δυνατότερος από την τρέλα τριγύρω σου, η ευαλωτότητα της πνευματικότητας σχεδόν νικητήρια. Και μετά τα βουνά και η θάλασσα, τα λουλούδια, η δροσιά του αέρα, η αλμύρα των δικών μου συναισθημάτων να με κάνουν να αισθάνομαι πιο ζωντανή από ποτέ...Οι εικόνες αυτής της ανάρτησης λειτουργούν σαν αντιστάθμιση για τα λόγια. Η ζωντανή αντίθεση, το φλεγόμενο θέαμα της ύπαρξης...

 

Love and Protect/Split Image.

~The signal was plain and simple that's why so many failed to understand it, it didn't cause any overwhelming impressions, therefore it remained unnoticed most times~

~The sand stood for 'iasis', healing, each imprint as an initiator of transformation~

As the evening came things remained silent in their diversity, I became one with the landscape as my flesh was burning, I had stayed undeneath the sun for too long, too much.

~As she played careless and absorbed I noticed that she was one with nature, a sufficient pact for the real nature of love and protection to emerge, sometimes things take care of themselves on their own accord~

~A place everywhere is at the same time a place nowhere, so common and yet so undeciphered~

If one wants to talk of beauty he/she must definitely talk of the waves, rhythmical and unsettled are those.

   It is the heart, the heart of summer, the night wants to speak up and confess that hate is not the opposite of love and that love is not the opposite of hate, perhaps a conclusion coming too soon and occupying the paragraph, here in this moment the split image is being undone seeking for reunification and completion, forgetting all about the forgery of perfection. The concentration longs for its readjustment, the memories gather, they want, they demand...a material ever present, a material obscure in its eternal clarity. Contradictions only add to the process-progress, without them we are bare. Oh, I remember, I really do, the warmth and the coldness inside of me was exactly the warmth and the coldness you chose as your representation, a mirroring. Warm is the sand I walked with my feet unprotected, she felt harsh but she healed me. Cold was the night you spoke with so much arrogance and detachment, I can forget the words but I will never forget the frozen sensation of that particular instant.

The harsh is arrogant.
Heat is the transformation for the arrogant.
The alchemical remedy, against the opposites.

  

~ The view of the Metropolis was found responsible for some hallucinatory incidents in a case or two~

                            

An image so incapable of wholeness that can only reproduce a split memory, all misunderstood and obscure.

   Humid places can attract the sympathy as long as they're not equally dark, humid and dark are some places of the heart, merciless and without a grace. We can take a step back and evaluate the situation, see the pain and despair once Pandora's Box is about to open, the threat of the unconscious. We may try to cast the menace away by staying too much underneath the sun, until the flesh gets burnt, the one constantly in need, the one without any guarantee no matter if we pretend that matter is the one visible therefore proven. Nothing is for granted though...the eyes see and the tongue devours, you seem extrovert but I know you're always alone.
   If dialectics resemble a spider the web is woven through questions fired from both sides.
   I sat across him, he started his narration...some parts of the unfolding of his story were interesting showing an inner integrity but he failed to ask the question and actually meet me. Intentions remained one sided, unapproached.

   Other days demand of other ways...She talked about her wish to have a good time but the tone of her voice indicated a self-negation, like good time was also associated with discomfort, fun became a compulsion of a sorts...an avoidance to look inside and find what's really bothering you, a melancholic extraversion,  another case of a split image.
   The heart of summer is no different than the heart of winter when related to the need to love and protect, you may find yourself responsible to love and protect a whole country or those in need but that's impossible if you don't know how to love and protect yourself first. One can always wear the persona and mask the neurosis under tons of terminology and high-flown language, saying so much and saying nothing at all...a relational condition.
   I want to open up and absorb but sometimes by being a good listener you're endangered; you may absorb the parasitic and the all negative, there's the risk of forgetting your own emotions and take those of others for your own. Then you have to revisit the source and clean up, try listening to the song of the stars and creation, recall the healing of the sand underneath your feet, this upward sensation connecting the earth with the sky, this brief satori like moment dictates only one simple demand: "Love and Protect".


   Είναι η καρδιά, η καρδιά του καλοκαιριού, η νύχτα θέλει να μιλήσει και να ομολογήσει ότι το μίσος δεν είναι το αντίθετο τη αγάπης και πως η αγάπη δεν είναι το αντίθετο του μίσους, ίσως ένα συμπέρασμα που έρχεται πολύ νωρίς και καταλαμβάνει την παράγραφο, εδώ αυτή την στιγμή η κατακερματισμένη εικόνα καταστρέφεται ψάχνοντας την επανένωση και συμπλήρωση της, ξεχνώντας όλη την πλεκτάνη της τελειότητας. Η συγκέντρωση επιθυμεί την επαναπροσαρμογή της, οι αναμνήσεις συγκεντρώνονται, θέλουνε, απαιτούνε...ένα υλικό πάντα παρών, ένα υλικό θόλο μέσα στην αιώνια καθαρότητα του. Οι αντιφάσεις μόνο προσθέτουν σε αυτή την διαδικασία-πρόοδο, χωρίς αυτές είμαστε γυμνοί. Ω, πράγματι θυμάμαι, η θέρμη και η ψυχρότητα μέσα μου δεν ήταν άλλη από την θέρμη και την ψυχρότητα που διάλεξες για την αντιπροσώπευση σου, ένα καθρέφτισμα. Ζεστή είναι η άμμος που περπάτησα με τα πόδια μου απροστάτευτα, την αισθάνθηκα σκληρή αλλά με θεράπευσε. Κρύα ήταν η νύχτα που μίλησες με τόση αλαζονεία και απόσταση, μπορώ να ξεχάσω τα λόγια αλλά ποτέ δεν θα ξεχάσω την παγωμένη αίσθηση της συγκεκριμένης στιγμής.

Ο σκληρός είναι αλαζονικός.
Η θερμότητα είναι η μεταμόρφωση του αλαζονικού.
Η αλχημική θεραπεία, ενάντι των αντιθέτων.


   Τα υγρά μέρη μπορούν να προσελκύσουν την συμπάθεια αρκεί να μην είναι εξίσου σκοτεινά, υγρά και σκοτεινά είναι κάποια μέρη της καρδιάς, ανηλεή και χωρίς καμία χάρη. Μπορούμε να επιχειρήσουμε ένα βήμα πίσω και να εκτιμήσουμε την κατάσταση, να δούμε τον πόνο και την απόγνωση καθώς το Κουτί της Πανδώρας είναι έτοιμο να ανοίξει, η απειλή του ασυνείδητου. Μπορούμε να αποπειραθούμε να διώξουμε την απειλή παραμένοντας για παρά πολύ κάτω από τον ήλιο, μέχρι να καεί η σάρκα, αυτή που βρίσκεται μονίμως σε ανάγκη, αυτή για την οποία δεν υπάρχει καμιά εγγύηση άσχετα αν προσποιούμαστε πως καθώς η ύλη είναι ορατή είναι και αποδεδειγμένη. Τίποτα δεν είναι δεδομένο παρόλα αυτά...τα μάτια βλέπουν και η γλώσσα καταβροχθίζει, φαίνεσαι εξωστρεφής αλλά γνωρίζω πως είσαι πάντα μόνος.
   Αν η διαλεκτική ομοιάζει με την αράχνη, ο ιστός υφαίνεται μέσω ερωτήσεων που τροφοδοντούνται και από τις δύο πλευρές.
   Κάθισα απέναντι του, ξεκίνησε την αφήγηση του, ορισμένα τμήματα του ξεδιπλώματος της ιστορίας του ήταν ενδιαφέροντα και υποδήλωναν μια εσωτερική ακεραιότητα αλλά απέτυχε στο να θέσει το ερώτημα και να με συναντήσει πραγματικά. Οι προθέσεις παρέμειναν μονόπλευρες, απρόσιτες.

   Άλλες μέρες απαιτούν άλλους τρόπους...Αυτή μιλούσε για την επιθυμία της να περνάει καλά αλλά ο τόνος της φωνής της έδειχνε μια αυτοαναίρεση, λες και το να περνάει καλά σχετιζόταν με κάποια δυσφορία, η διασκέδαση έγινε ένα καταναγκασμός κάποιου είδους...μια αποφυγή του να κοιτάξεις μέσα σου και να δεις τι στ'αλήθεια σε ενοχλεί, αλλή μία περίπτωση κατακερματισμένης εικόνας.
   Η καρδιά του καλοκαιριού δεν διαφέρει από την καρδιά του χειμώνα σε ό,τι έχει να κάνει με την ανάγκη του να αγαπάς και να προστατεύεις, ίσως βρεις τον εαυτό σου υπεύθυνο για την αγάπη και προστασία μια ολόκληρης χώρας ή όσων βρίσκονται σε ανάγκη αλλά κάτι τέτοιο είναι αδύνατο αν δε γνωρίζεις να αγαπάς και να προστατεύεις τον εαυτό σου πρώτα. Ο καθένας μπορεί πάντα να φορέσει το προσωπείο και να μασκαρέψει την νεύρωση του κάτω από τόνους ορολογίας και πομπώδους γλώσσας, το να λες τόσα πολλά και το να μην λες τίποτα, μια συγγενική συνθήκη.
   Θέλω να ανοιχτώ και να απορροφήσω αλλά καμιά φορά με το να είσαι καλός ακροατής διατρέχεις έναν κίνδυνο, μπορεί να απορροφήσεις το παρασιτικό και το καθόλα αρνητικό, υπάρχει το ρίσκο του να ξεχάσεις τα δικά σου συναισθήματα και να πάρεις αυτά των άλλων για δικά σου. Τότε πρέπει εκ νέου να επισκεφτείς την πηγή και να εξαγνιστείς, να προσπαθήσεις να ακούσεις το τραγούδι των άστρων και της δημιουργίας, να ανακαλέσεις την ίαση της άμμου κάτω από τα πόδια σου, αυτή την ανοδική αίσθηση που συνδέει την γη με τον ουρανό, αυτή η σύντομη στιγμή ενόρασης υπαγορεύει μόνο μια απλή εντολή "Αγάπα και Προστάτευσε".

  

~It is the nature, it is the ritual, the question and the answer~