Thursday 6 August 2015

Summer Lovers













Summer has lost its nostalgic grip. It's 2015 or so they say. Reality chaotic as ever, people are too worried craving for reassurance to reach out for someone else's hand. The object and the subject, a constant exchange, neurotic, as meaningless as meaningless can be. Words uttered and condemned to eternal silence afterwards. The sun more devastating than therapeutic and sudden surges of rain. Sunburns inside and out, raindrops inside and out...A body corrupted, a soul always escaping...Is escapism an art? Is worry a way of life? And the meditative state of mind, imperative. Rudeness as a trophy, as arrogance, the cold choice against the dionysian spirit, isolation versus a sincere approach.
   Summer lovers meet in chat rooms online and no longer go skinny dipping under the moonlight. The communication is shallow, there's no demand for any depth and money makes the world go round...Money for this and money for that, mostly for nothing. The awkwardness of finding yourself feeling stronger than the madness around you, the vulnerability of spirituality almost triumphant. And then the mountains and the sea, the flowers, the coolness of the breeze, the saltiness of my own feelings making me feel more alive than ever...The images of this post work as a counterbalance to the words. The living constrast, the fiery sight of existence...















 

Το καλοκαίρι έχει χάσει την νοσταλγική του αρπάγη. Είναι το έτος 2015 ή έτσι τουλάχιστον ισχυρίζονται. Η πραγματικότητα χαοτική όπως πάντα, οι άνθρωποι πολύ ανήσυχοι λαχταρώντας την επιβεβαίωση για να απλώσουν να πιάσουν το χέρι κάποιου άλλου, για να απευθυνθούν. Το αντικείμενο και το υποκείμενο, μια διαρκής ανταλλαγή, νευρωτική, τόσο ανούσια όσο το ανούσιο μπορεί ποτέ να είναι. Λόγια που έχουν εκστομιστεί και καταδικαστεί σε αιώνια σιωπή αμέσως μετά. Ο ήλιος περισσότερο ανελέητος παρά θεραπευτικός και ξαφνικά κύματα βροχής. Ηλιακά εγκαύματα εσωτερικά και εξωτερικά, σταγόνες βροχής μέσα και έξω...Ένα σώμα διεφθαρμένο, μια ψυχή πάντα σε απόδραση...Είναι η απόδραση τέχνη; Είναι η ανησυχία τρόπος ζωής; Και ο διαλογιστικός τρόπος σκέψης, αναγκαίος. Η αγένεια σαν τρόπαιο, σαν αλαζονεία, η ψυχρή επιλογή ενάντια στο διονυσιακό πνεύμα, η απομόνωση σε αντιδιαστολή με την ειλικρινή προσέγγιση.
   Οι εραστές του καλοκαιριού συναντώνται σε chat rooms διαδικτυακά και δεν πηγαίνουν πλέον για κολύμπι γυμνοί στο φεγγαρόφως. Η επικοινωνία είναι ρηχή, δεν υπάρχει καμιά απαίτηση για κάποιο βάθος και τα λεφτά κάνουν τον κόσμο να γυρίζει...Λεφτά για αυτό και λεφτά για το άλλο, κυρίως για το τίποτα. Η αμηχανία του να βρίσκεις τον εαυτό σου να νιώθει δυνατότερος από την τρέλα τριγύρω σου, η ευαλωτότητα της πνευματικότητας σχεδόν νικητήρια. Και μετά τα βουνά και η θάλασσα, τα λουλούδια, η δροσιά του αέρα, η αλμύρα των δικών μου συναισθημάτων να με κάνουν να αισθάνομαι πιο ζωντανή από ποτέ...Οι εικόνες αυτής της ανάρτησης λειτουργούν σαν αντιστάθμιση για τα λόγια. Η ζωντανή αντίθεση, το φλεγόμενο θέαμα της ύπαρξης...